Dankzij Corona komen we er nu achter dat “werk” niet zo simpel is, als we altijd geloofden. Dat leek het eerst wel te zijn: okay, ik kan niet naar mijn werk komen, dus spreken we af via videocalls. En zo werd het allemaal opgelost. Kortom: we krijgen een nieuwe en andere kijk op werk. De onbewuste facetten van werk Maar toch niet helemaal: we komen erachter hoeveel we meer bewogen, zonder dat we er erg in hadden. En hoe rijk communicatie was, als je elkaar in levende lijve ziet: blijkbaar was het dan toch waar – dat meer dan 80% van de communciatie niet-verbaal is. Maar vooral, hoeveel van ons leven aan…

Vroeger – toen werk naast je huis lag Daar werkte je, net als je vader, je moeder en de rest van de familie. O, opa en oma en tantes en ooms ook. Iedereen kende elkaar. Het was niet echt duidelijk waar je bedrijf begon en privé eindigde – of andersom. Werk was net zo’n hoeksteen van het leven als verjaardagspartijen en kerstdiners. Het was zelfs mogelijk om erom te lachen. Later – Ging je naar je werk Met de auto of de trein of de fiets, als je mazzel had. Je ouders hadden nog nooit gezien waar je werkte. – eigenlijk niemand van je familie. En dat was goed: kantoor…

Je ziet het voor je: topsporter hijgt zijn laatste ingewanden uit zijn lijf en probeert, handen steunend op zijn knieën, de reporter een antwoord te geven op zijn vraag:”wat gaat er door je heen?”. De woorden lijken uit het luchtledige te komen: af en toe vinden de hersens zuurstof om wat coherents uit te stoten. Zo voelt het ook op dit moment, in Corona-tijd. Dat is vreemd om te zeggen, nu we er nog middenin zitten. Maar al over een half jaar en later gaan we die vraag stellen: hoe was het om in die tijd te leven? En als we het onszelf niet stellen, doen anderen het voor ons:…