Vier maanden geleden begon het – ik kreeg van Jules Stuifbergen een invite voor Google Plus. En het beviel mij meteen. Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik direct mijn eigen naam, foto en andere prive zaken in het netwerk gestopt. En begonnen.
Je zou zeggen: ik ben er aan gewend. Sinds het begin van mijn internet activiteit zo rond 1994/95 moet ik wel van honderden sites lid zijn geworden – maar toch: ik was altijd voorzichtig.
Het begint met vertrouwen
Maar dit is de Google. Het bedrijf dat ik denk te kennen. Waarover ik tenminste één
presentatie heb gehouden en dat mij ook toen positief verbaasde. En dat zichzelf maatstaven voor “not-evilness” oplegt en niet van die lage. En het mooiste nog: dat hebben ze de wereld verteld en zich er tenminste 10 jaar aan gehouden. Nee, geen fanboi, maar voorzichtige bewonderaar? Zeker. En dus durfde ik ze te vertrouwen.
Een communicatiecentrum
Google Plus is 4 maanden geleden begonnen en het bevalt mij prima. Zeer prima, mag ik wel zeggen. Het begint met alle aspecten van privacy. De circles/kringen, waardoor je gedifferentieerd boodschappen kan versturen: voor de eerste keer sinds 1994 kan ik op één plek communiceren met de mensen van de Brainstorms-community, waar ik sinds 2000 lid van ben. En met mijn familie, vrienden, kennissen, hockeygenoten, dorpsgenoten – kortom: ik kan hier zonder zorgen mijn ei kwijt. Zo erg goed, dat ik dit blog eerlijk gezegd verontachtzaamd heb.
Mijn complete communicatiecentrum is er – eindelijk. Met alle gevoelens van controle en vrijheid die daarbij horen. Maar dat is nog alleen maar infrastructuur.
Mensen, discussies en sfeer
Het leukste zijn de mensen. Niet de usual suspects van Twitter, niet de familie en vrienden van Facebook. Verwonderlijk: geheel nieuwe mensen – kunstenaars, fotografen, veel fotografen. Nerds, boeiende vrouwen, Zuid Afrikanen, Amerikanen, Chinezen. Leuk, open en nieuwsgierig naar elkaar.
En dan het mooiste – er wordt gediscussieerd. Werkelijk, gediscussieerd. Lange posts met veel threaded commentaar. Waardoor je in een veel kortere tijd mensen veel sneller echt leert kennen. En waardoor je weer beseft wat argumenten waren.
Net zoals bij andere sociale netwerken is er een eigen sfeer. De kwaliteit van discussie en posts is behoorlijk hoog en dat willen we graag zo houden. Dus aan de ene kant is het verleidelijk om content van Google Plus over te zetten naar Hyves, Facebook en Twitter – aan de andere kant: die truc wordt niet geaccepteerd de andere kant op. Wee degene die iets tweet en dit laat landen in Google Plus. Je bent ogenblikkelijk herkenbaar en het aantal kringen waarin je zit, neemt zienderorgen af.
Er zijn meer sfeer elementen, die vertellen dat dit om meer gaat dan een groepje mensen, die als los zand samengeraapt zit onder een URL: er is een welkomstcomite voor newbies, er zijn helpteksten, kringen worden gedeeld met elkaar, normen en waarden worden besproken en uitgesproken en nu al: mensen spreken in groepen af om elkaar offline te ontmoeten.
Snel, meld je NU aan, of….
Adviseer ik je dus om als een speer naar Google Plus te gaan? Nee. Die tijd is geweest. Ik kan je alleen maar vertellen van mijn enthousiasme. Als je dit aanspreekt – leuk. Kom een keer kijken.
Nee, ik denk ook niet dat dit een Facebook of Twitter-killer is. Ik denk dat we in de tijd gekomen zijn dat netwerken naast elkaar blijven leven. En dat je kan kiezen bij welke sfeer en omgeving je het prettigste voelt. En deze ontwikkeling houdt niet op bij de huidige grote netwerken – er zullen alleen maar meer komen.
Daarbinnen denk ik dat Google Plus een erg aardige rol zal spelen. En ik ga proberen om in dit netwerk actiever te worden dan ik ooit in een groot sociaal netwerk ben geweest. Want als je iets moois vindt en je wilt dat het blijft bestaan – dan kan je er maar beter energie in steken.