Volg Alleen Echte Vrienden

Op een goede zondagmorgen begin September was ik er klaar mee. Met mijn Twittergedrag.

Altijd gevaarlijk: je herinneren hoe heerlijk de zomer was, hoe leuk het is om te praten met je vrouw en kinderen. Om brieven te schrijven. En om je voor te nemen om weer echt contact te hebben met je vrienden. Zo’n bui.

En dan moet je oppassen, natuurlijk. En dus begon ik mensen te “ontvrienden” op Twitter. Daarvoor had een aantal Twitter-vrienden wakker had gemaakt, door mijn actie toe te lichten:

Ik heb de zomer gebruikt om mijn mediagedrag te evalueren. Twitter werkt voor mij niet meer in zijn huidige vorm.
Ik volgde erg leuke en interessante mensen. Maar mijn aandacht (werkelijke aandacht!) Kan zoveel mensen niet aan.
Ik wil mij niet verstoppen achter lijsten, die ik vervolgens toch niet bekijk. Dat voelt uiteindelijk hypocriet voor mij.
Ik erken dat ‘followen’ toch een compliment is. Zo voelt het voor mij. Maar het wordt ’n leeg compliment als dit resulteert in desinteresse.
Daarom wil ik teruggaan naar 300 mensen om te volgen. En misschien is dat nog teveel.

In de korte discussie die volgde, bleken meer mensen mijn tweets te lezen dan ik dacht. Ik kreeg suggesties om lists aan te maken. Gewoon de mensen die je volgt, laten staan. Dat er verschillende opvattingen en belevingen zijn over Twitter.

Mijn Twitter gebruik – een korte historie

De reden voor mijn “Unfriending” had meer te maken met mij, dan met de mensen die ik volgde. In het begin van Twitter was het een klein clubje. Iedereen die erbij kwam, werd virtueel juichend binnengehaald. We hadden geen idee waar het heen ging, maar het was leuk en klein.
Ik leerde mensen via Twitter kennen, omdat ik iedere dag hun tweets las. Het was verbazendwekkend, hoe mijn brein alle kleine snippers aan informatie bij elkaar wist te vegen tot een beeld van een persoon. Een beeld dat behoorlijk overeind bleef, als ik die bijzondere mensen IRL ontmoette. Het bleek mogelijk om mij in te leven in mensen die minder dan 140 karakters per keer overseinden.

Twitter werd groter. We leerden wat werkte op Twitter en wat niet. Voor mij was het lastig om relevant te blijven in mijn tweets. Daarom was ik des te meer vereerd dat 1000 mensen mij wilden volgen. Maar al hun tweets zorgden voor een onmogelijke ervaring: ik kon met de beste wil van de wereld niet meer zeggen dat ik wist waar mensen mee bezig waren. Veel volgers kende ik niet eens.

Data Overload Revisited

En toen begon het voor mij te wringen: ik ben erg geïnteresseerd in het sociale aspect van nieuwe media. Zo volg ik al zo’n 15 jaar online communities en wat daar allemaal voor prachtig sociaal vuurwerk afspeelt. Door de komst van sociale netwerken was ik gefascineerd door de eenvoud, waarmee menselijk contact mogelijk was. Het idee om via deze netwerken werkelijk een “conversation” te hebben, sprak mij aan. Je zou ook kunnen zeggen: ik nam social media wellicht iets te serieus: ik wilde relevant zijn en blijven op de plaatsen waar ik online actief was.
En deze houding schept verplichtingen en geeft sociale druk; om te posten; om te reageren en – om te volgen. En dat deed bij mij waarschijnlijk de knop omdraaien.

Het fenomeen is voor mij niet nieuw: begin 2008 schreef ik over mijn sociale netwerk burnout, die toen nog als een grap bedoeld was. Ook daar waren de symptomen hetzelfde: plezier hebben in het gezamenlijk ontdekken van een nieuw fenomeen, ontstaan van sociale druk om vooral maar mee te doen en dan het afknappen hierop. Ik denk dat miljoenen mensen dit nu ook ervaren als ze hun inbox openen.

Een kentering is op komst

Ik denk dat ik niet alleen ben met dit gevoel: ik heb het idee dat er een kentering op komst is, die we waarschijnlijk het komende jaar duidelijk wordt. Bij TWIG werd hier op gezinspeeld: Google, Facebook, Twitter – ze zijn allen bezig om de massa aan data voor ons in te dammen of te filteren; Google doet dit bijvoorbeeld met zijn “Priority Inbox” in Gmail, die als eerste emails laat zien van mensen die jij als belangrijk hebt aangegeven. Ook Google Instant probeert data overflow in te dammen, door mij een gepersonaliseerde ervaring aan te bieden. Google experimenteert ook met resultaten, die mensen uit mijn sociale online netwerk zitten, interessant vonden.

Facebook probeert dit natuurlijk al een tijdje te pushen: “jouw vrienden vinden dit leuk, dit hebben ze net gelezen, dit hebben ze net gekocht”. Het sociale netwerk an sich is al een model waarbij je eerder geneigd bent je vrienden te vragen als je iets wilt weten, dan dat je dit in een zoekmachine zoekt. Ook Twitter doet nu mee door trends te tonen in mijn locatie. Ook hier zal het niet lang duren voor ik resultaten zie, die gefilterd zijn door mijn netwerk. En Twitter Search zal binnenkort resultaten laten zien, alleen afkomstig van mijn followers.

Er is dus hoop voor de toekomst. Filters en Megabedrijven zijn op weg om ons allen voor een data burnout te behoeden. Door onze relaties met anderen te gebruiken. Maar ik ga er niet op wachten.

Maar ik zet door op de korte termijn

Om terug te keren naar mijn Unfollow-actie: ik begrijp goed dat dit een aantal mensen een ongelijk gevoel geeft: ik volg jou wel en jij mij niet. In een normale relatie zou je zeggen: einde oefening dan – vroeger of later. Ik kan mij goed voorstellen dat mijn aantal followers zal dalen door mijn actie.

Een andere optie in de toekomst is dat ik weer iedereen volg en ophoud met het idee dat Twitter ook maar iets weg heeft van een “conversatie”. Dan zal ik Twitter gewoon gaan gebruiken om mijn bedrijfsactiviteiten de ether in te gooien. Het oude Push-model is dan aantrekkelijker dan het conversatie model.

Dat wil ik mijn echte online vrienden en mijn hoop voor een socialer internet nog even niet aandoen: ik ga het proberen met 400 mensen, die nu op mijn lijst staan.

Wish me luck.