Ik ga binnenkort verhuizen na 14 jaar op dezelfde plek te zijn gebleven.
Een bijzonder proces – het nieuwe huis is nog niet klaar, maar wordt steeds meer het huis waar ik graag wil wonen. Tegelijkertijd wordt het oude huis de plek waar ik steeds meer afscheid van neem. Zelden meegemaakt dat ik mijn bestaan zo fysiek voelbaar verdeel.
Hetzelfde heb ik met online en offline leven. Ik leef al zo’n 14 jaar online : ik blog hier, voor marketingfacts en voor proteq, ik heb een oud priveblog, waar lief en leed gedeeld wordt met mijn familie, ben lid van een (amerikaanse) online community sinds tijden en ik hou mijn email online bij.
Hoe gek dit ook mag klinken : zelfs al ben ik in the middle of nowhere op een ander continent: als ik online kan gaan heb ik het gevoel alsof ik (gedeeltelijk) thuis ben. Daar staan mijn online vrienden, mijn eigen teksten, foto’s, zorgen en discussies.
Het gekke is : je zou zeggen dat dit maar onbenulligheden zijn, die gemakkelijk te vervangen zijn als je computer eens een paar jaar uit staat.
Voor een deel klopt dit. Maar voor een groot deel ook niet – veel verhalen over mijn eigen leven heb ik nergens anders opgeschreven. En daar, net als in discussies online, heb je de samenhang met de mening en ideeen van anderen. Haal mijn bijdrage weg en je mist een deel van het verhaal.
Natuurlijk is het prettig om zo gemakkelijk verbonden te zijn met veel mensen. Maar er is ook een nadeel, dat je nu al ziet bij kids en managers : ze zitten naast hun vriendjes, maar spelen er niet meer mee – ze “MSN”-en of mailen met elkaar.
Zoals iemand lang geleden al tegen mij zei : “ieder mens heeft maar 100% aandacht – die hij maar 1 keer aan iemand kan geven”. Als je dat accepteert – dan betekent het dat er duidelijke grenzen aan het online leven zijn. Tenzij je wil dat je offline sociale leven eronder lijdt.
Je gaat mij dus niet zien op Second Life. ;-D
