Dankzij Corona komen we er nu achter dat “werk” niet zo simpel is, als we altijd geloofden. Dat leek het eerst wel te zijn: okay, ik kan niet naar mijn werk komen, dus spreken we af via videocalls. En zo werd het allemaal opgelost. Kortom: we krijgen een nieuwe en andere kijk op werk.
De onbewuste facetten van werk
Maar toch niet helemaal: we komen erachter hoeveel we meer bewogen, zonder dat we er erg in hadden. En hoe rijk communicatie was, als je elkaar in levende lijve ziet: blijkbaar was het dan toch waar – dat meer dan 80% van de communciatie niet-verbaal is.
Maar vooral, hoeveel van ons leven aan elkaar hing van het toeval:
je kwam mensen ongepland tegen bij het koffieapparaat, je zag elkaar bij de lunch, er kwam een nieuw iemand binnen (stagiair, medewerker, freelance, externe, etc). En al die mensen hadden verhalen over de wereld. Die je verveelden, deden nadenken of inspireerden – om andere dingen te gaan doen. (of ander werk zoeken, bijvoorbeeld).
Of je ging naar een andere plek. Met andere kleuren, geuren, verhalen. Nog niet zo lang geleden klaagden we erover hoeveel marketing-berichten we kregen op een dag. (waarbij voor mij het toppunt nog steeds de promoties zijn náást/boven de pisbakken van de heren-WC’s).
Of er gebeurde iets anders onverwachts: de lift die stilstond, elektriciteit viel uit, iets ging kapot (printer, wifi, website, vul in) en op die centrale plek zag je meer dan alleen resultaten uit werk: oproepen om met elkaar te gaan hardrennen, squashen, borrelen, afscheid nemen van een collega, jubilea vieren (verjaardag, baby, huwelijk, etc).
Er bleken veel meer kanten aan mensen te zitten, die spontaan naar buiten kwamen: het gedicht voor de jubilaris, de kookkunsten van je collega, het tweede leven van de bewaker, het bedrijf-on-the-side van de receptioniste, etc, etc.
En al deze niet-geplande toevalligheden hebben een impact op ons leven – positief en niet zo positief. En dit is nu voor een groot deel weg.
Dat is aan de ene kant soms hééééééééérlijk rustig – als je iets moet uitwerken of stilte nodig hebt. Of als je een introvert bent, of een hekel hebt aan kletsende collega’s, geuren van een ander of promoties in het algemeen. Aan de andere kant verbond het ons veel meer met de rest van de maatschappij, gaf het ons inspiratie en was ons leven kleurrijker.
Toeval online organiseren
Als je daar wat aan wil doen, dan moet je er over nadenken, je gedrag en dat van anderen veranderen: op allerlei manieren het toeval terugbrengen.
Je ziet dit nu ook terugkomen in apps:
In Clubhouse luister en spreek je met een aantal onbekenden in een virtuele ruimte en behalve het onderwerp weet je niet wat je gaat horen/meemaken. (ze beschrijven het mooi: Clubhouse is “Drop-in Chat”).
Wonder.me bied je een ruimte zoals een congres of kantoor, waar je mensen kan ontmoeten rond diverse statafels. Pas als je bij een tafel staat, hoor je het gesprek en kan je er aan deelnemen. Waardoor de fysieke werkelijkheid redelijk benaderd wordt.
Universiteiten realiseren zich ook dat studenten meer binding nodig hebben. Dus hebben TU Delft en de Erasmus universiteit hun campus vrijwel volledig nagebouwd in….Minecraft. (okay, dat had je kunnen verwachten van Delft, toch?). VU Amsterdam en Leiden hebben een virtuele rondgang door hun stad en campus.
Webinars zijn natuurlijk geëxplodeerd. Zo veel zelfs, dat we er al flink genoeg van hebben. Innovatie is hier dringend nodig. Er komt nu een vloedgolf aan van nieuwe producten om virtuele events leuker te maken.
Het begint
Maar zoals vaker met nieuwe dingen: het begint met bewustwording. In de offline (en ook online) wereld liggen er nu meer dan genoeg middelen om je leven weer leuker met meer toeval te maken.
We komen er wel.
Eén reactie