Jan Kees is een mede-blogger, die mijn blog al meer dan een jaar volgt. Hij reageerde op mijn laatste blog van eind Juli met het volgende commentaar, wat ik jullie niet wil onthouden : Ik zou microverzekeringen in Duitsland beginnen, daar zijn ze erg risicomijdend en verzekeren ze alles. Persoonlijk denk ik dat je geen risico’s moet verzekeren die je zelf zou kunnen dragen. Op de korte termijn levert dit misschien wel een financieel risico op, maar op de lange termijn bespaart dit een hoop. Een lastig punt bij microverzekeringen is de kosten/baten verhouding tussen premieopbrengsten en afwikkelingskosten. Als je een verzekering ontwikkeld waarbij je Ipod verzekert is tegen verlies…
-
-
Kort, snel en tussendoor
Ik zie het overal om mij heen :alles wordt steeds kleiner, korter. Emails worden steeds meer kattebelletjes, in plaats van digitale brieven met een kop en staart.Sites werden Blogs werden nu Twitters. Telefoongesprekken werden SMSjes werden alerts. Kranten werden nieuwssites werden Nieuwsbrieven werden RSS feeds voor je Google Reader.De berichten worden korter, ze komen sneller naar je toe dan de informatie vroeger en dit geeft je de mogelijkheid om dingen te doen, terwijl de informatie over andere dingen ertussen door komt. Dus ik kan nu autorijden, terwijl ik de files en flitsers check op het LCD-schermpje van mijn radio, en daarna mijn voicemail en SMSjes op mijn GSM. Mijn afspraken…
-
Van wie is deze post eigenlijk ?
Ik heb zojuist een vreemde operatie uitgevoerd : ik heb oude stukken die ik heb geschreven op een ander blog, overgezet naar dit blog. Vreemd, omdat je op die manier letterlijk teruggaat in de tijd. Vreemder, omdat ik mij wat illegaal hierdoor voel. Want het “oude” blog beschreef ik in de tijd, dat ik nog voor een werkgever werkte. Waarmee de vraag komt : van wie is de tekst die ik in die tijd op het internet zette ? Ik denk dat ik het antwoord weet : van mijn toenmalige werkgever en van mij. Dit laatste omdat ik met naam en toenaam de stukken schreef. Maar toch voelt het raar…
-
Mobiel bloggen – de realiteit
Dit stukje schrijf ik op een totsenbord zo groot als een lucferdoos. Omdat mijn nagels niet zijn afgeknipt bij mijn polsen, zie je dat ik soms een letter mis. Verre van ideaal, maar als noodoplossing kan het er mee door. Ik stop nu omdat het turen naar het scherm wat migraine laat opkomen (next time doe ik weer gewoon)
